भाग ३: शोध सुरूच..!

दार उघडलं तर दारात कुणीच नव्हतं. दार लावणार इतक्यात माझं लक्ष गेलं ते कुणीतरी ठेवून गेलेल्या एका लिफाफ्यावर. मी ते उचललं आणि दार लावून घेतला.

लिफाफ्याच्या आत एक कार्ड होतं. त्या कार्डवर एक मेसेज होता.

"कविता खूप छान करतोस. सादर सुद्धा छान करतोस. अशाच छान कविता करत जा. पुढील वाटचालीसाठी शुभेच्छा"

त्यात काही नाव वगैरे काहीच नव्हतं. असं निनावी पत्र कुणी पाठवलं असेल असा प्रश्न मनात आला खरा पण लगेच जाणवलं की असं पत्र पाठवणारी मुलगी तीच असू शकते.

आता मात्र मला तिला जाणून घ्यायचं होतं. तिला समजून घ्यायचं होतं. मी तिला एकदाच भेटलो. सुरवातीला फक्त जी एक सहज भेटलेली व्यक्ती वाटत होती ती आता मात्र मनाला आकर्षित करू लागली होती. तिचा तो चेहरा डोळ्यांसमोर होताच. एखादा ७० mm सिनेमा पाहावा तसा तो भेटीचा प्रसंग डोळ्यांसमोर येत होता. तिला भेटण्याची आणि ती कोण आहे हे जाणून घ्यायची उत्कंठता शिगेला पोहोचली होती.

मी शोध घ्यायला सुरूवात केली. स्पर्धेत भाग घेतलेल्या काहींना विचारलं पण कोणीही तिला ओळखत नव्हतं. माझ्याकडे सुद्धा एकदम लिमिटेड माहिती होती. मी सोसायटीच्या वॉचमॕनला सुद्धा विचारलं की कुणी अनोळखी व्यक्ती आली होती का म्हणून पण त्यानंसुद्धा कुणाला बघितल्याचं त्याला आठवत नव्हतं.

मी हताश होऊन पुन्हा घरी आलो आणि तसाच झोपी गेलो.

"काय रे..कसा आहेस?

"अगं ए..तुला मी इतकं शोधतोय आणि तू मात्र इथे शांत बसली आहेस व्हय.."

"मला शोधतोयस..का रे..माझा शोध का म्हणून घेतोयस? काही काम होतं का?"

"नाही काही काम नव्हतं.."

"मग?"

"असंच शोधत होतो.."

"असंच कुणी शोधतं का कुणाला? काहीतरी कारण असणार"

" कारण... कारण खरंतर मला सुद्धा नाही माहित..पण ते जाऊदे..तू आधी तुझं नाव सांग.."

ती हसली..

"माझं नाव.."

"हं..बोल.."

"माझं नाव.."

ती नाव सांगणारच होती अन् मला खाडकन जाग आली..स्वप्न होतं ते...मी बेडवर बसून राहिलो.. सिलिंगकडे बघत..

कसं सांगू तुम्हाला

अंतरी माझ्या काय चाललंय ?

घुसमटलेले विचार

अन् मन खवळलंय..

to be continued..

- निनाद वाघ ©