अशी झाली फजिती

आज सकाळी एक गमतीदार किस्सा घडला. म्हणजे झालं असं की सकाळी मी काही कामा निमित्तानं बाहेर दुकानात गेलो होतो. मी दिलेल्या सामानाच्या यादीत काही गोष्टी गोदामात होत्या म्हणून दुकानवाल्यानं मला जरा अर्धा तास थांबायला सांगितलं. थांबण्याशिवाय दुसरा पर्याय नव्हता म्हणून दाराजवळ असलेल्या सोफ्यावर मी बसलो. पेपर चाळायला घेतला. इतक्यात माझ्या शेजारी एक मुलगा येऊन बसला. तोही पेपर वाचत होता. वाचताना तो अचानक म्हणाला “ काय सॉलिड मँच झाली काल..”

क्रिकेट हा माझा आवडता विषय असल्या कारणाने मी ही बोलू लागलो आणि आमच्यात गप्पा सुरू झाल्या. मग गल्लीपासून दिल्ली पर्यंत तर क्रिकेट पासून सिनेमा असे सगळे विषय आमच्या चर्चेत आले. गप्पा सुरू राहिल्या. बोलता बोलता आमच्या संभाषणात मनोहर पालवेंचा उल्लेख झाला.

मनोहर पालवें बद्दल माझं मत काही फार चांगलं नव्हतं. मी भेटलो होतो त्यांना अनेकदा किंबहुना नाइलाज म्हणून भेटावं लागायचं. दादरला त्यांचं अॉफिस होतं. खरं सांगतो फार विक्षिप्त माणूस. सारखी निराशेची भाषा. असा इतका नकारात्मक माणूस मी आजवर पाहिला नव्हता.

मी त्या मुलाला लगेच म्हटलं “अरे तो मनोहर पालवे म्हणजे एक नंबरचा विचित्र माणूस. सारखी कटकट आणि बोलण्यात सारखा नाराजीचा सूर. त्यांचं बोलणं ऐकून एखादा आशावादी माणूस सुद्धा प्रचंड निराशावादी होऊन बसेल. तुझा कधी संबंध आलाच तरी त्यांच्या पासून दूर रहा. सुखात रहाशील”

तो मुलगा मिश्कील हसला. बहुधा त्याला ही माझं म्हणणं पटलं असावं. पालवेंच्या अशा वागण्याचा त्यांनेही प्रत्यय घेतला असावा.

दुकानदाराने मला बोलावले. माझं सामान घेतलं आणि निघताना त्या मुलाला मी म्हटलं, “भेटू पुन्हा कधीतरी ..तुझा नंबर दे”

नंबर घेतला. बाय द वे नाव काय तुझं?

“आकाश मनोहर पालवे”

माझी बोलतीच बंद झाली ना राव. मला अगदी तोंडावर मारल्या सारखं झालं. एक शब्द ही न बोलता मी तिथून पळ काढला. बोलणार तरी काय होतो..ज्यांच्या बद्दल त्या मुलाला सांगत होतो.तक्रार करत होतो. दूर राहण्याचा सल्ला दिला. तो इसम त्याचाच बाप निघाला. माफ करा ते त्याचे पूज्य पिताश्री निघाले.

थेट घर गाठलं. आणि मग मात्र झालेल्या प्रकारावर जाम हसू आलं. स्वतः स्वतःवरच.

- निनाद वाघ