Friday 24 June 2016

सिंप्ली डेलीशियस


मी लहानपणापासून खाण्याचा खूपच शौकीन आहे. जितकं मला आईच्या हातचं जेवण आवडतं तितकंच मला निरनिराळ्या हॉटेलात, फूड जॉईंट्स मधे जाऊन खायला तसेच नवनवीन पदार्थ टेस्ट करायला आवडतात. कॉलेजात असताना सुद्धा मी वर्गात जितका नसायचो त्याहून जास्त कँटीन मधे असायचो. आता विचार करा अशी आवड असताना जर मित्राचंच हॉटेल असेल तर मग अजून काय हवं?
सत्यजित धारगळकर हा माझा अगदी जुना आणि खास मित्र. आमची कॉलेजात जायच्या अगोदर पासून ओळख असली तरी कॉलेजात गेल्यानंतर आमची खऱ्या अर्थाने घट्ट मैत्री झाली जी आज पर्यंत टिकून आहे. कधीही काही मदत लागली तर हक्कानं मी त्याच्या घरी जातो. त्याचे आई बाबा सुध्दा मला अगदी घरातल्या सारखंच वागवतात. आमचं काही रोज बोलणं किंवा भेट होत नाही पण एकमेकांच्या मदतीला मात्र आम्ही नेहमी सज्ज असतो.
धारगळकर कुटुंबाचा बेकरी व हॉटेल व्यवसाय आहे. सत्यजित सुध्दा त्यात अगदी आवडीने आणि नेटाने लक्ष घालतो. प्रसाद बेकरीची प्रॉडक्ट्स तर गेली अनेक वर्षे लोकं आवडीने खात आहेत. माहीम दादर भागात क्वचितच लोकं असतील ज्यांना प्रसाद बेकरी माहीत नसेल. त्यांची टोस्ट व खारी बिस्किटं खावी तितकी कमी. फारच अफलातून असतात.
तसंच सिंप्ली डेलीशियस (Simply Delicious) हे हॉटेल. उडपी पंजाबी तसंच चायनीज जेवण इथं मिळतं. चवदार चविष्ट असं हे जेवण असतं. इथे दुपारी व संध्याकाळी प्रचंड प्रमाणात गर्दी असते. मी सुद्धा अनेकदा इथंच जेवतो. निमित्त वेगवेगळी असली तरी ठिकाण हेच. इथली चीझ पाव भाजी तर माझी ऑल टाईम फेवरिट आहे. घरी पार्सल तर इतक्या वेळा मागवतो इथून की तिथली माणसं आता मला नुसत्या आवाजानं ओळखतात.
माहीमच्या बॉम्बे स्कॉटिश शाळेच्या बाजूला ही बेकरी आणि हॉटेल आहे. माझ्या आवडीचं ठिकाण.
चला मी आता जरा पेट पूजा करून घेतो तो पर्यंत तुम्ही सुद्धा चवीनं खा आणि आनंदी रहा.



- निनाद वाघ



Friday 17 June 2016

बंधन


जर एखाद्या पक्ष्याचे दोन्हीही पाय दोरखंडानं झाडाला बांधले आणि मग त्या पक्ष्याला गगनात भरारी घ्यायला सांगितले तर त्या पक्ष्याला ते शक्य होईल का?
बरं मग भरारी घेता येत नाही ह्यात चूक कोणाची? पाय बांधले त्या व्यक्तीची की त्या पक्ष्याची?
ह्यावर नक्की विचार करा कारण माणसांच्या आयुष्यात ही अनेकदा असंच घडतं की.
माणूस हा अनेकदा नात्यांच्या रूढी परंपरेच्या समाजातील प्रतिष्ठेच्या दोरखंडाने असा काही बांधला गेलेला असतो की स्वतःचं ध्येय गाठणं अन् महत्त्वकांक्षा पूर्ण करणं त्याला कठीण होऊन बसतं. तेव्हा दोरखंड तुटल्या वाचून पर्याय नसतो. पण ते देखील त्याला सहज शक्य नसतं कारण तोवर तो पूर्णतः नात्यांच्या बंधनात अडकून गेलेला असतो आणि म्हणूनच तो आपल्या ध्येयाच्या विरूध्द दिशेनं प्रवास सुरू करतो. इतरांना आनंदी ठेवताना स्वतः दुःख सहन करतो. त्रागा करतो. मग पुन्हा लोकं विचारात की इतकं सगळं छान असून देखील कायम दुःखी त्रासलेला का असतोस? तेव्हा त्याच्याकडे उत्तर नसतं आणि हे चक्र असंच सुरू राहतं.
बंधन तोडा. ध्येय गाठा. स्वप्न पूर्ण करा.


बंधन


कधीकधी मलाही वाटतं 
मनमोकळं वागावं..
तोडून सारी बंधनं
मनसोक्त जगावं..

पण बंधनं सारी मीच ठरवली
ती तोडू तरी कशी?
मर्यादा माझी मीच ठरवली
ती ओलांडू तरी कशी?

हेच कारण असेल कदाचित 
माझ्या अलिप्त राहण्याचं..
सुखात असून सुद्धा 
कायम दुरमुखलेला दिसण्याचं..

- निनाद वाघ




Friday 10 June 2016

कातरवेळ


संध्याकाळी थकून घरी परत येत होतो. दिवसभराचा थकवा झटकून टाकायला समुद्र किनारी जाऊन बसलो. तिथे सुचलेले शब्द..

कातरवेळ

गडद केशरी आभाळ
अथांग सागर पसरलेला
किनाऱ्यावर येती लाटा
अन् सूर्य क्षितिजावर बसलेला

पाहताना हे अद्भुत दृश्य
वाटते आयुष्य व्हावे स्तब्ध
नेत्र ही पाणावतात
मन होते निशब्द

बघता बघता निसर्गाचा
सुरू होतो एक सुंदर खेळ
पाहता पाहता डोळ्यांसमोर 
सरते ती कातरवेळ..


- निनाद वाघ




Friday 3 June 2016

देवा तुला शोधू कुठं?



मागे देऊळ नावाचा एक सिनेमा आला होता. त्यात एक गाणं होतं की “देवा तुला शोधू कुठं” आठवतं?
खरं तर हा प्रश्न सध्या मला पडला आहे. देव आहे की नाही हा मुळात इथला वाद नाहीच कारण देव अस्तित्वात आहे हे मानणाऱ्यांपैकी मी एक. फक्त तो कुठे आणि कोणत्या स्वरूपात आहे हा काय तो मुद्दा.
अनेकांच्या सांगण्यावरून मी देवाला शोधण्यासाठी अनेक मंदिरं पालथी घातली. अनेक देऊळांना भेट दिली. पण त्याचे काही दर्शन झाले नाही. अनेक धार्मिक स्थळं फिरून आलो. तासंतास रांगा लावल्या तसंच अनेक पूजा अर्चा केल्या पण त्याच्याशी काही भेट होईना. मनात विचार आला की मी इतकं सगळं करून सुद्धा मला देव का नाही सापडत?
हा प्रश्न मला कायम सतावत होता. एके दिवशी रेडिओ लावला तेव्हा ग. दि. माडगूळकरांचे शब्द कानावर पडले:

नसे राऊळी वा नसे मंदिरी
जेथे राबती हात तेथे हरी..

हे शब्द ऐकताच माझ्या लक्षात आलं की मला पडलेल्या प्रश्नाचं उत्तर सापडलं. माझ्या हेही ध्यानात आलं की देवाला शोधायचा माझा मार्गच चुकला होता.
नंतर बाबा आमटे, प्रकाश आमटे, मदर टेरेसा ह्या सारख्या अनेक महान व्यक्तींच्या कार्या बद्दल वाचले आणि लक्षात आले की ज्या देवाला मी देऊळात शोधत होतो तो तर इथं ह्यांच्या ह्दयात आहे. प्रामाणिकपणे कष्ट करणाऱ्या त्या प्रत्येक माणसात देव आहे.
खरं सांगायचं तर देव म्हणजे काय तर ती एक शक्ती आहे जी आपल्याला बळ देते. आपला आत्मविश्वास वाढवते. हरलेल्याला जिंकण्याची नवी उमेद देते. नवी ऊर्जा देत आयुष्य जगायला शिकवते. अशी ही अद्भुत शक्ती म्हणजे देव. ही शक्ती अफाट आहे. त्यात परिवर्तनाची ताकद आहे. पण आपण ह्या शक्तीला अन् त्या ऊर्जेला दगडांच्या मूर्ती मध्ये दांबून ठेवतो आणि तिथेच शोधत राहतो. अशाने तो काही सापडायचा नाही.
देवाला शोधताय तर त्याला माणसांमध्ये शोधा. तुमच्या मध्ये माझ्या मध्ये शोधा. माणसाच्या श्रमात शोधा. समोरच्या व्यक्तीच्या वाणीत शोधा. गरिबांमध्ये शोधा. श्रीमंतांमध्ये शोधा. निसर्गात शोधा. स्वतः मध्ये शोधा. तो नक्की सापडेल कारण देव सर्वत्र आहे.



- निनाद वाघ